Rekord Świata – 300 m Dynamika w Monopłetwie (DYN) Mateusz Malina
Wciąż żywe wspomnienia!
Minęło już trochę czasu od Turku, wpadłem w wir nauczania, pracy i treningów. Jednak wciąż doskonale pamiętam dzień finałów dynamiki w monopłetwie (DYN), występu zamykającego Mistrzostwa Świata we Freedivingu 2016.
Rok wcześniej, po zdobyciu Mistrzostwa Świata w dynamice bez płetw (DNF), nie umiałem utrzymać koncentracji i kolejne starty w statyce (STA) i dynamice (DYN), przerwałem przedwcześnie. Tym razem nie zamierzałem popełnić tego samego błędu, a było to jeszcze trudniejsze, bo oprócz mistrzostwa świata, pobiłem 7 letni, nieoficjalny rekord świata Dave Mullins’a!
Spełnienie marzeń i regeneracja
Moje marzenie się spełniło. Po odbyciu kontroli antydopingowej (WADA), udałem się do mieszkania, gdzie koncentrowałem się na regeneracji, zarówno mentalnej jak i fizycznej.
Wiedziałem, że jestem doskonale przygotowany, jednak piętno zmęczenia dzisiejszym startem, będzie odczuwalne dnia następnego i nic z tym nie mogę zrobić.
Strasznie żałowałem, że nie ma przynajmniej 1 dnia wolnego, pomiędzy dynamikami, tak aby się prawie w pełni zregenerować i zaprezentować swoje prawdziwe 100%.
Walka z ego i listy startowe
Tym bardziej, że na tych mistrzostwach byli zawodnicy, zarówno w DNF jak i DYN, którzy się specjalizują tylko w ich 1-ej koronnej dyscyplinie i podczas tych mistrzostw wykonywali tylko 1 maksymalny start. Jednak z tym też nic nie mogłem zrobić, bo to znów było ego, które chciało usprawiedliwić ewentualną porażkę.
Wieczorem ukazały się listy startowe..i odetchnąłem z ulgą. Moja deklaracja, 255 m była najwyższa (razem z deklaracją Gorana Colaka). Oznaczało to, że gdyby się tak stało, iż kilku zawodników dopłynie do 300 m (a kilku na pewno miało taką myśl w głowie), to nie przegram. Scenariusz mało prawdopodobny, ale możliwy.
Starty reprezentacji
Noc przespałem bardzo spokojnie, prawie 9 godzin, ale czułem lekkie zmęczenie w nogach. Pojechaliśmy na basen.
Tam w pierwszej kolejności odbyły się finały B, w których startował jeden z moich partnerów treningowych, Michał Dąbrowski. Uzyskał troszkę gorszy wynik niż w kwalifikacjach, ale Michał zrobił swoje w dni poprzednie i po prostu odpuścił.
Następnie startowały dziewczyny, w finale A, Magda Solich znów wygrała (232 m), a Julka Kozerska była druga (215 m), fantastycznie!
Przyszła kolej na finał A mężczyzn. Startowało w nim aż trzech Polaków, Karol Karcz, kolejny mój partner treningowy, cieszyło mnie to szczególnie, iż można powiedzieć, że to taki trochę mój wychowanek 🙂 Następnie Krzysiek Dąbrowski i Ja
Pomoc od Guillaume Nery
Również poczułem stres przed startem i w tym momencie, przypomniały mi się słowa Guillaume Nery. Kiedyś powiedział mi, że przed startem, gdy się stresuje, stara się cieszyć tym uczuciem, bo wie, że zaraz odbędzie się próba, kilka minut i te wszystkie uczucia znikną…
Dokładnie to zrobiłem. Pomyślałem, że to już ostatni start, bez względu na to jak mi pójdzie, za kilka minut będzie po wszystkim. Opadną emocje, cały trening, przygotowania, wszystko będzie skończone. Ja mogę zrobić swoje, zobaczyć na co mnie stać, tu i teraz, w tym momencie, albo się poddać, co by było bez sensu.
Rzeczywiście, doceniłem te uczucia, stres, emocje, wiedziałem, że pewien etap ma swoje zakończenie właśnie tutaj i teraz. Popłynąłem bez żadnych oczekiwań. Pomyślałem, że na 250 m podejmę decyzję co dalej, w zależności jak się będę czuł, a do tego czasu po prostu płynę.
Moje przygody z Monopłetwą
W dynamice w monopłetwie (DYN) nie jestem tak dobrze wytrenowany, jak w mojej koronnej dyscyplinie, czyli dynamice bez płetw (DNF). Tutaj nie jestem w stanie wejść w taki stan flow.
W całej swojej przygodzie z freedivingiem, na trening w monopłetwie poświęciłem dużo mniej czasu, częściowo przez to, że długo zajęło mi znalezienie odpowiedniej płetwy. Jej twardość nie jest idealna, mógłbym mięć jeszcze bardziej miękką, ale na pewno jest najlepsza, jaką miałem dotychczas.
W monopłetwie, pływałem na równi z DNF w 2010 i 2011 roku, później już bardzo sporadycznie, tylko na większych zawodach i kilka tygodni poprzedzających. Dopiero po mistrzostwach świata głębokościowych na Cyprze w 2015 roku, mój przyjaciel Samo Jeranko załatwił mi tą płetwę.
Tak więc od ubiegłego roku, zacząłem regularnie, raz w tygodniu trenować w monopłetwie, zmniejszając w ten sposób czas poświęcony na trening DNF.
Wydawało mi się to ok, gdyż na DNF byłem bardzo skupiony przez kilka ostatnich lat. Muszę przyznać, że trening w monopłetwie znów sprawiał mi przyjemność, przyśpieszyłem swoje nurkowania, czułem mniejsze zakwaszenie mięśni, zadziwiające ile może zdziałać zmiana sprzętu.
300 metrów na bezdechu!
Rozpocząłem nurkowanie. Przebiegało ono spokojnie, lecz nie tak przyjemnie jak DNF. Poczułem lekkie zakwasy w nogach na 75 m, więc wiedziałem, że lekko nie będzie. Na ok. 220 m, moje nogi odmówiły posłuszeństwa i dalej musiałem płynąć technika improwizowaną. Inaczej mówiąc, włączyłem ręce do żabki, kilka kopnięć z rękami przy tułowiu itd.
Dopłynąłem do ściany na 250 m, straszne zakwasy, ale głowa świeża, podjąłem więc decyzję, iż płynę na 300 m, a minięcie znacznika na 275 m, tylko utwierdziło mnie w tym przekonaniu.
Na 300 m próbowałem zrobić nawrót, jednak z racji ułożenia sędziego, musiałem zrobić nawrót przez lewą rękę, a nie prawą tak jak zazwyczaj, w rezultacie zabrakło mi ok. 10-20 cm do pełnego metra.
Ostatni będą pierwszymi…
Na szczęście to nie miało jednak znaczenia. Jako ostatni zawodnik skończyłem ten finał, ale jak to mówią, ostatni będą pierwszymi, i tak też się stało.
Grek, Giorgos Panagiotakis, pomimo takie samego rezultatu, 300 m, uzyskanego o ok. 1 min szybciej, przegrał, przez to, że zadeklarował o 1 m mniej niż ja.Poczułem ogromną ulgę, wiedziałem, że to jego koronna konkurencja i przyjechał startować tylko w niej.
Mój czas nurkowania wyniósł 4:48. To przynajmniej o 18 sekund dłużej, niż powinno mi to zająć, porównując moje treningowe nurkowania.
To był jednak wynik tego, że nogi odmówiły mi posłuszeństwa zbyt szybko, mimo wolniejszej prędkości i efekt rekordowego nurkowania w DNF (244 m), dzień wcześniej.
To uczucie budzi we mnie ogromną ciekawość, co by było, gdyby był dodatkowy dzień czy dwa odpoczynku i gdybym jeszcze przez kilka lat potrenował z taką intensywnością dynamikę w monopłetwie (DYN). Zapewne 330 m – 350 m staje się bardzo realne.
Ciekawe jednak, czy taka atmosfera, takie warunki, jak w Turku mogą się powtórzyć.
Wybierz i skup się!
No i nie da się być we wszystkim najlepszym 🙂 Trzeba wybrać i zanim poświęcę się treningowi w DYN, w DNF czuję, że jest jeszcze sporo do osiągnięcia i na pewno w tym kierunku będę się dalej rozwijał, bo sprawia mi to o dużo większą przyjemność.
To był koniec mistrzostw. Na piękne zakończenie, otrzymałem nagrodę imieniem Natali Molchanoej, za najwięcej zdobytych punktów w tych mistrzostwach i jak się okazuje, jest to najwyższa ilość punktów zdobyta w jakichkolwiek mistrzostwach świata we freedivingu.
Podsumowując:
3 rekordy świata, 2 tytuły mistrza świata i rekordowa ilość punktów.
DNF = 244 m = 122 pkt.
DYN = 300 m = 150 pkt.
STA = 7:33 = 90,6 pkt.
Razem 362,6 pkt
Szczególne podziękowania dla mojego oficjalnego sponsora Grena LTD oraz BANDI cosmetics i Freemoon za sponsorowanie Polskiej reprezentacji we Freedivingu na Mistrzostwach Świata w Turku.
Więcej zdjęć do obejrzenia w galerii na mojej stronie, które można zobaczyć tutaj.
Jeżeli masz jakieś pytania, to zadaj je w komentarzach, a jeżeli chcesz dostać powiadomienie na email o nowym wpisie na blogu, subskrybuj się już teraz.